Σαν σήμερα..πριν από κάμποσα χρόνια.. είχα κάνει ένα μεγάλο βήμα για πρώτη φορά στη ζωή μου που αν και όχι τόσο καλό.. ποτέ δεν μετάνιωσα, τουναντίον. Ωστόσο στο πέρας των χρόνων πολλά φιλοσόφησα. Και καταλήγω (για να κλείσει αυτός ο κύκλος φιλοσοφίας πια… έτσι ή αλλιώς) προτείνοντας:
Όταν φτάσει η στιγμή που θα νιώσεις μόνος ανάμεσα σε όλους και τίποτα δεν θα μπορεί να αγγίξει τα εσώψυχά σου…. όταν θα πνίγεσαι, όταν όλα θα σου φαίνονται άδεια, κενά, τότε είσαι έτοιμος να μείνεις με τον εαυτό να κουβεντιάσεις.
Τότε θα καταλάβεις πως πήρες τα πιο πολύτιμα μαθήματα.
Θα καταλάβεις την ψευτιά που τάιζες στον εαυτό σου χρόνια τώρα, βάζοντας τις χειρότερες ενέργειες προς τα μέσα σου, θυμό-οργή-λύπη-μίσος-φόβο-ενοχή-περιορισμό-επιθετικότητα, δειλία-κοροιδία.
Τις ίδιες ενέργειες θα καταλάβεις πως επέτρεπες να έρχονται και απ’ έξω.
Θα καταλάβεις πως έκρινες τα πλεονεκτήματα των άλλων από την ομορφιά ή την ελκυστικότητά τους και μόνο.
Θα καταλάβεις ότι δεν έχεις ανάγκη την ψεύτικη κοινωνική αποδοχή γιατί εσυ ξέρεις ποιες μελωδίες είναι γλυκές για σένα και δεν χρειάζεσαι την έγκριση κανενός.
Θα διαπιστώσεις πως παρέμεινες σε χαμένο παιχνίδι επειδή δεν αισθανόσουν άνετα με την αλλαγή.
Θα καταλάβεις τέλος πως τελικά έχεις τεράστια εσωτερική δύναμη.
Θα καταλάβεις πως η βούληση και η επιμονή είναι κρυμμένες κάτω από την επιφάνεια σου.
Αρκεί… να μη μεγεθύνεις…ή να μη μικρύνεις την εικόνα του εαυτού σου.
Τότε, η δικαίωση, η γαλήνη, η ειρήνη, η ευτυχία θα σου χτυπήσει δυνατά την πόρτα απόλυτα συνεργαζόμενες μαζί σου για να οδεύσεις επιτέλους με ουσία και χαμόγελο στα χείλη…. μα κυρίως στη ψυχή.
Κυριακή-Κική Πλαστάρα
*Η Κυριακή είναι ο εαυτός της…
