Μάρω Βαμβουνάκη: ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΑΓΧΟΣ..

Το μεγαλύτερο ίσως βάσανο των ψυχών μας είναι τα Πρέπει που πρέπει να αναλάβουμε ενώ δεν τα επιθυμούμε. Το πιο αγχογόνο βάσανο, και ως εκ τούτου, το πιο νοσογόνο.
Πρόκειται για λυπημένους συμβιβασμούς, προδοσίες του γνήσιου εαυτού, καταδυνάστευση, για θυμούς, αγωνίες και βέβαια μια αλυσίδα σαρκοβόρων ενοχών. Μια εσωτερική αρένα με λιοντάρι και οσιομάρτυρα εμένα.
Από μωρό, πάναγνο και παρορμητικό, αρχίζει ισόβια η εκπαίδευση στα Πρέπει. Η καταδίωξη της επιθυμίας σου, η ματαίωση, η τύψη. Αρχίζει ο θυμός και η πίκρα. Σωρεύεται λίθο τον λίθο η κατάθλιψη.
Μωρό κλαις, μεγάλος σιωπάς ή χαμογελάς βεβιασμένα, υποκρίνεσαι όλο και πιο καλά.
Έχουμε στήσει μια ζωή από τσιμεντένια πρέπει και φυλακιστήκαμε.
Ακόμα και οι διακοπές του καλοκαιριού, όπως και κάθε υποχρεωτική, μαζικά ψυχαναγκαστική χαρά, καταλήγει για κάποιους άγχος και κατάθλιψη. Οφείλεις να πας με πλήθος άλλους ταξίδι. Αν δεν πας κάτι δεν πάει καλά με τον χαρακτήρα σου, με την κοινωνική ζωή σου. Ο Φρόιντ ονομάζει την κατάθλιψη, τους πανικούς της, και “Παροξυσμός Άγχους”. Εξηγεί, ότι το άγχος πάντα προκύπτει από μια σύγκρουση ανάμεσα στο θέλω μας και σε ένα πιεστικό πρέπει. Να το ψάχνετε αυτό όταν στρεσάρεστε. Τι παλεύει; Τι πρέπει που δεν θέλω, τι θέλω που απωθώ;
Οσοι αγαπούν δεν καταπιέζουν, καταπιέζουν εκείνοι που αισθάνονται ότι δεν αγαπιούνται. Και ποιος καταπιεστής μπορεί να αγαπηθεί για πολύ;

Για μένα, ωριμάζω σημαίνει: Ξανακερδίζω τα θέλω μου, κυρίως τα παιδικά, και μειώνω τα πρέπει μου όσα τουλάχιστον είναι περιττές εμμονές δικές μου ή των γύρω.
Το υπέροχο Όχι και το υπέροχο Ναι ας είναι η προσπάθεια μας. Η Αγία Διάκριση ανάμεσά τους, η ελευθερία η προσωπική, εκείνη που προηγείται της κοινωνικής ή της εθνικής, εκείνη που όχι μόνο δεν πρέπει να ενοχλεί, αλλά με κάνει καλύτερο πλάσμα και για τους άλλους.
Δίχως ελευθερία μιζεριάζουμε. Τρέχουμε και δεν φτάνουμε σε μάταιες, φανταστικές συχνά, υποχρεώσεις, καταλήγουμε κατάκοποι και θυμωμένοι. Δεν είναι ζωή τέτοιο τρέξιμο είναι περισπασμός από τα ουσιώδη. Μόνο με τα ουσιώδη σου χαίρεσαι. Με το κυνήγι των πρέπει, των “έτσι κάνουν όλοι”, δεν βγαίνει η ζωή, δεν βγαίνει το καλοκαίρι. Δεν είσαι δούλος όσων οι άλλοι κάνουν ή σου ζητούν επειδή έτσι πρέπει. .
Κάτι εξαγριώνεται μέσα μας όταν δεν μας αφήνουν να είμαστε ο εαυτός μας. Είναι ανάγκη να είμαστε όμως, και να αφήνουμε τον άλλον επίσης να είναι. Η γ. Γαβριηλία γράφει στην ασκητική της, πως πουθενά μέσα στα Ευαγγέλια δεν βρίσκεις τη λέξη υποχρέωση, μόνο τη λέξη αγάπη βρίσκεις.
Κάνετε ό,τι αγαπάτε εν ολίγοις χωρίς να ντρέπεστε. Θα σας ακολουθήσουν εκείνοι που σας ταιριάζουν, τουλάχιστον θα βρείτε την παραδείσια ησυχία σας. Είναι δημιουργία και προσευχή η ησυχία. Με ησυχία για υλικό εντός σου, με ειρήνη, πλάθεις και προκόβεις και ζεις ζωντανά.