Διαβάζω (για πολλοστή φορά) κάπου “όσοι πραγματικά αγαπήθηκαν (δυο, στον πληθυντικό) δεν υπήρξαν ποτέ μαζί” .. κι έχω κατουρηθεί από τα γέλια. Τι άλλο θα υποκριθούν για μια υποτιθέμενη αγάπη.
Όχι καλά μου, αυτοί που αγαπιούνται (στον πληθυντικό) πραγματικά δεν μπορούν να μη δεν είναι μαζί, δε γίνεται, δεν αντέχουν χωριστά, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί όσα κι αν είναι τα εμπόδια.. Οι υπόλοιποι απλά δεν θα έπρεπε να μιλούν στον πληθυντικό.Θα έπρεπε να μιλούν για μια μονομερή αγάπη την οποία μόνοι τους ένιωσαν και έπλασαν, δημιούργησαν, ζωγράφισαν στο μυαλό τους. Το άλλο μέρος του ζεύγους προφανώς δεν ένιωθε, ούτε ήθελε τα ίδια με αυτόν που χρησιμοποιεί τις ρήσεις, τα γνωμικά, τα ρητά κι ότι άλλο θέτε.
Θα ξανά πω: Η αγάπη ούτε πονάει, ούτε πληγώνει. αντιθέτως γεμίζει τους ανθρώπους, ευτυχούν ακόμα και μέσα σε ή από δυσκολίες
Πόσες φορές να πω “καληνύχτα”… και για πόσα…
Πολιτική πιάνω, καληνύχτα.
Κοινωνικά πιάνω, καληνύχτα.
Αισθηματικά πιάνω, καληνύχτα.
Άντε και καλό ξημέρωμα.
ΥΓ. Τελικά τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι… και ποιος ο ψυχισμός μας. Πάνω σε ψευδαισθήσεις τις περισσότερες φορές πατάμε και χαιρόμαστε και νομίζαμε ότι πατούσαμε γη (της επαγγελίας ενίοτε).
Όταν διαλύεται το σύννεφο της ψευδαίσθησης και καθαρίζει η ομίχλη… μπορείς να γελάσεις και να κλάψες μαζί. Ελεύθερα μη ντρέπεσαι… άλλωστε αυτό είναι το μάθημα και η εμπειρία..
Κυριακή-Κική Πλαστάρα
*Η Κυριακή είναι ο εαυτός της…
