Οι εκδόσεις Διόπτρα και το Public Βόλου διοργάνωσαν σήμερα εκδήλωση του Κώστα Κρομμύδα με αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου «Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω». στον χώρο του βιβλιοπωλείου Public Βόλου. Τον συγγραφέα προλόγισε και παρουσίασε η Εύη Ράπτη – Αρχισυντάκτρια του TheΝewspaper.gr.
Χαιρετισμό απηύθυναν και μίλησαν οι:
Νίκη Πρίντζου – Ιδρυτικό μέλος και Πρόεδρος του Πανελλήνιου Φιλανθρωπικού Συλλόγου ΘΑΥΜΑ και
Βασιλική Μακρυγιάννη – Κοινωνική λειτουργός της Δομής Φιλοξενίας Γυναικών Θυμάτων Βίας του Δήμου Βόλου.
Το νέο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα ονομάζεται «Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω», κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Διόπτρα στις 4 Μαΐου και επικεντρώνεται στη γυναίκα.
Ο συγγραφέας και ηθοποιός, έγραψε σχετικά:
Σε ονόμασαν γυναίκα και θυσίασαν στο σώμα σου πόθους και όνειρα πλεγμένα από έρωτα, λόγια που γράφτηκαν σε στίχους αγάπης, μιας αγάπης που έγινε θηλιά γύρω από τον λαιμό σου. Σε ονόμασαν γυναίκα κι έστρωσαν κόκκινο χαλί από συναισθήματα, τα πέλματά σου μην πληγώσεις, καθώς στους δρόμους του πάθους προχωράς. Ενός πάθους που άλλοτε σε εξύψωσε στα ουράνια κι άλλοτε με τα νύχια του έγδαρε την ψυχή σου. Ήξεραν και ξέρουν καλά πώς να βιάζουν τη λεπτεπίλεπτή σου οντότητα, όχι μόνο το κορμί σου. Αφού η ευαισθησία σου έρχεται πάντα σε κόντρα με τη δυνατή σου φύση. Αφού τα πρέπει και τα μη του κόσμου άπειρες φορές σε καταδίκασαν σε… «θανατερή» σιωπή…
Σε έχρισαν με την ευχή να δίνεις συνέχεια στη ζωή μέσα από τα σπλάχνα σου. Να ταχταρίζεις το μέλλον μέσα στα χέρια σου κι ελπίδες να του σιγοτραγουδάς ψιθυριστά. Να νιώθεις μέσα στο σώμα σου το αύριο να γεννιέται κι εσύ πνοή να γίνεσαι κι αίμα από το αίμα σου ακούραστα να προσφέρεις. Σε είπαν μάνα κι έγινες αγκαλιά για όλους τους σπόρους που άνθισαν μέσα στην αγκαλιά σου.
Σε ονόμασαν γυναίκα και ήξερες πως κουβαλάς στις πλάτες σου έναν αδιάκοπο αγώνα για το σήμερα, που ανταμώνει κάθε νέα μέρα. Ήξερες πως δεν θα σε άφηναν να διεκδικείς τα θέλω σου, αφού σε μια κοινωνία ανδροκρατούμενη σε θέλουν πάντα υπό. Να σκύβεις το κεφάλι, να δέχεσαι, να ανέχεσαι. Να βάζεις δεύτερο τον εαυτό σου, να θάβεις κάτω από το μαξιλάρι τα όνειρά σου. Χρειάστηκε να κάνεις επανάσταση για όσα θεωρούνται ανθρώπινα και αυτονόητα, να πολεμήσεις για να σε λογίζουν ίση, να δραπετεύσεις απ’ την καταπίεση και να μπορέσεις να δουλέψεις.
Χρειάστηκε να ορθώσεις το ανάστημά σου αμέτρητες φορές, κι ας ήξερες πως περίμεναν σε μια γωνία να το τσαλαπατήσουν. Έπρεπε να περάσεις από χίλια κύματα κι αμφισβητήσεις για να αποκτήσεις το δικαίωμα της γνώμης σου, το δικαίωμα στο σώμα σου, το δικαίωμα να ορίσεις τη ζωή σου. Και ύστερα από τόσους αγώνες μοιάζει σαν τίποτα να μην άλλαξε. Παρά την πρόοδο του κόσμου, παρά το πέρασμα των εποχών, ακόμα οι γυναίκες κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά. Δολοφονούνται στο όνομα μιας αρρωστημένης αγάπης κι ενός άντρα που πιστεύει πως έχει δικαίωμα να κουμαντάρει το είναι τους. Οι επιθυμίες τους φυλακίζονται, οι ίδιες στερούνται την ανάγκη να ζήσουν όπως θέλουν και πολλές φορές παραμένουν δέσμιες των στερεότυπων και της πατριαρχικής κοινωνίας, που δυστυχώς συνεχίζει να υφίσταται.
Όμως οι γυναίκες έχουν δύναμη και την έχουν δείξει απροκάλυπτα ακόμα και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Σε κάθε πτυχή της ιστορίας γνωρίζουμε κάποια γυναίκα που θέλησε να τινάξει από πάνω της την ανδρική εξουσία και σαν τις παλιές ρεμπέτισσες μπήκε σε έναν κόσμο ανδροκρατούμενο θέλοντας να ζήσει με τους δικούς της κανόνες κι όχι με όσα της επέβαλε η εποχή. Θέλησε να χαρεί τον έρωτα όπως εκείνη επιθυμούσε, κι ας γνώριζε πως θα ήταν δακτυλοδεικτούμενη στο πέρασμά της. Περπάτησε στα σκοτάδια της νύχτας ξέροντας πως κινδύνευε να την καταπιούν, μιας και οι νόμοι της αφορούν έναν κόσμο σκληρό κι αδίστακτο. Ερμήνευσε στίχους με ψυχή, στίχους γραμμένους για άντρες, που όμως τους έφερε στα μέτρα της, δίνοντάς τους από τη γοητεία και την ευαισθησία της. Μια φιγούρα που οι καταπιεσμένες γυναίκες της εποχής άρχισαν να σέβονται, γιατί στο πρόσωπό της γεύονταν την έννοια του τι εστί να είσαι απελευθερωμένη απέναντι στα τετριμμένα. Ακόμα κι αν φανερά την αποδοκίμαζαν, στις κρυφές τους σκέψεις τη θαύμαζαν για το τσαγανό της.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως, είτε βιώνουμε είτε γνωρίζουμε κάποιον που βιώνει μια άσχημη κατάσταση, υπάρχει πάντα τρόπος να βγούμε από αυτή ή να βοηθήσουμε.
Ίσως πολύ λιγότερες γυναίκες να είχαν θυσιαστεί στον βωμό της βίας και της κτητικότητας, αν δεν έθαβαν καθημερινά τον εαυτό τους στη σιωπή ή αν εμείς είχαμε γίνει η φωνή τους.
Ίσως, αν δίναμε λίγο περισσότερη σημασία στα σημάδια που αφήνουν οι σχέσεις γύρω μας, να προλαμβάναμε τα σημάδια που μελανιάζουν ψυχές και σώματα.
Οι γυναίκες με τη ζεστασιά των συναισθημάτων τους γεμίζουν πάντα τη μονότονη και άχρωμη πλευρά της ζωής. Με έναν γλυκό λόγο, με ένα άγγιγμα, με τη φροντίδα τους. Μέσα από το βλέμμα τους ανοίγονται δρόμοι σε όνειρα ανέλπιστα, μέσα από τα χέρια τους χτίζεται η ελπίδα. Το χάδι της αγάπης τους είναι η δύναμη που χρειάζεται ο κόσμος μας για να είναι ασφαλής. Το χάδι αυτό που σε κάνει να ξεχνάς και τον πιο δυσβάσταχτο πόνο. Για όλα όσα μας χαρίζουν καθημερινά δεν τους αξίζει τίποτα λιγότερο από τον σεβασμό και την πραγματική αγάπη, αυτή που δεν σε φυλακίζει, αλλά σε κρατά ελεύθερο μέσα στην αγκαλιά της.
**
Ο Κώστας Κρομμύδας ξεκίνησε να γράφει το 2011 και από τότε έχουν εκδοθεί 12 βιβλία του.
Το βιβλίο του Ακάκιε βραβεύτηκε το 2021 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς, ενώ το έργο του Ουρανόεσσα το 2017 ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς στην κατηγορία «Ηρωίδα-έμπνευση». Όλα τα μυθιστορήματά του βρίσκονταν στην τελική δεκάδα των Βραβείων Βιβλίου των Public. Παραδίδει μαθήματα συγγραφής (Master Class) και «δημόσιου λόγου-public speech». Αρθρογραφεί σε sites, εφημερίδες και περιοδικά. Έξι βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και κυκλοφορούν μέσω της πλατφόρμας του Amazon. Είναι επίσης απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Έχει εργαστεί ως ηθοποιός στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο σινεμά.
ΔΕΙΤΕ ΕΙΚΟΝΕΣ:
