Αυτό το μικρό, και χαμένο κάπου στο βουνό ταβερνάκι, ήταν πραγματικά υπέροχο. Παρέες κατέφθαναν η μια μετά την άλλη, και κούρνιαζαν στις ζεστές από το τζάκι γωνιές του… Αρκούσαν λίγα, μόνο λίγα λεπτά, για να δεις τα χέρια να σηκώνονται ξαφνικά στον αέρα, κουνώντας πέρα δώθε κινητά, tablet και ipad. «Δεν έχει σήμα!!!». Και το «σήμα» που έπεσε για την έλλειψη σήματος, έφερε τον πανικό και την αναστάτωση εκεί στο μικρό, χαμένο και χωμένο ταβερνάκι, που ανάθεμα… δεν μπορούσε να είναι κάπου πιο ψηλά; Κάπου αλλού τέλος πάντων που να πιάνει το 4G, έστω και το 3G…
Κάποιοι νεαροί, όχι πάνω από 25, φόρεσαν ξανά τα αντιανεμικά τους και κανόνισαν να πάνε να βρούνε την παρέα που έχει κάτσει για καφέ στο κέντρο της πόλης. Κάποιοι σαραντάρηδες, γέλασαν μαζί τους κι ας μοίραζαν την κάθε τους ματιά εναλλάξ, μια στο πιάτο τους και μια στην άχρηστη -ίσως και να επέλεξαν λάθος δίκτυο τελικά- συσκευή τους. Και κάποιοι μεγαλύτεροι, απλά χάζευαν ανάμεσα στο μεζεδάκι και το κρασί τους τον πανικό και χαμογελούσαν με απορία για ένα άγχος που δεν έζησαν, δεν γνώρισαν, δεν είχαν ποτέ.
Κι εγώ; Εγώ ανήκω στην γενιά αυτών, που ως μικρό παιδί έζησα εκείνες τις σχεδόν ιστορικής σημασίας στιγμές στο χωριό, όπου το μοναδικό μας τηλέφωνο ήταν αυτό με τη μανιβέλα. Κι όταν κουδούνιζε, κρατούσαμε την ανάσα μας, μέχρι να ακουστεί από τα μεγάφωνα το όνομα του τυχερού που θα πήγαινε τρέχοντας στην πλατεία του χωριού για να συμμετέχει σε αυτή την τελετουργική διαδικασία… Ποτέ δεν είχε σημασία εάν τα νέα που θα άκουγε θα ήταν ευχάριστα ή όχι. Ήταν τυχερός απλά, που μίλησε σε αυτή την τεράστια συσκευή που στα παιδικά μας τουλάχιστον μάτια, μα θαρρώ όχι μόνο, έκανε θαύματα…
Ανήκω σε αυτή τη γενιά που οι ημέρες του χειμώνα μου, ήταν γεμάτες χιόνια, κρύο και αποκλεισμένους δρόμους. Μα ποτέ δεν με κράτησαν κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου, να χαζεύω το χιόνι από αναρτημένες φωτογραφίες, με φόντο διαφορετικό και λεζάντες ίδιες… Ούτε καν η τηλεόρασή μας, ναι, αυτή που έκανε τουλάχιστον πέντε λεπτά να ανοίξει, δεν με κράτησε ποτέ παραπάνω από ελάχιστες ώρες μπροστά στις δικές της πάντα «χιονισμένες» και ασπρόμαυρες εικόνες της. Οι φίλοι μου δεν με σκούνταγαν μέσα από εφαρμογές, αλλά μου χτυπούσαν συνθηματικά τον ώμο, όταν ήταν σειρά μου να πετάξω χιονόμπαλες σε κάποιον ανίδεο περαστικό.
Και τα καλοκαίρια μου, ω! αυτά τα καλοκαίρια μου… Χανόμουν με τις ώρες στα μποστάνια και ξεχνιόμουν μαζί με τους άλλους σε ατέλειωτες βουτιές στα ποτάμια, σε παιχνίδια που έμειναν για πάντα κλειδωμένες αναμνήσεις στην καρδιά μας, μια εποχή ανέμελη, ελεύθερη, εντελώς και μόνο δική μας…
Ανήκω στη γενιά αυτή, που έγραφε και διάβαζε γράμματα. Πώς να ξεχάσω τις αλληλογραφίες μου στο στρατό με πρόσωπα αγαπημένα ή με τους έρωτες του καλοκαιριού… Αρωματισμένα χαρτιά που έσταζαν αγκαλιές και φιλιά… Ένα “μου λείπεις” με τόση περιγραφικότητα, που καμία selfie δεν θα μπορέσει ποτέ να χωρέσει στη megapixel της ανάλυση. Κι αν με τον καιρό τα γράμματα έγιναν για κάποιους μηνύματα και ατέλειωτες συνομιλίες σε υπερμεγέθη και με τη μορφή ασύρματου κινητά, μαζευόμασταν όλοι γύρω από τον ιδιοκτήτη της πρωτοεμφανιζόμενης συσκευής και εκφράζαμε το θαυμασμό μας για την εφεύρεση αυτή που σε λίγα χρόνια, θα γινόταν η επέκταση των δαχτύλων, των σκέψεων, των λέξεων, της ύπαρξής μας.
Ανήκω στη γενιά αυτή, που μοιραζόταν συναισθήματα και εμπειρίες με λέξεις και βλέμματα… Που το όραμά της δρομολογούσε τις εξελίξεις μιας εποχής, που όσο μακρινή κι αν φάνταζε τότε, ποτέ κανένας μας δεν κατάλαβε πότε αυτή η ίδια εξέλιξη προσπέρασε τα δικά μας βήματα… Και αυτή η γενιά, η δική μου γενιά, δεν ανήκει πια στο τότε, αλλά στο σήμερα μιας εποχής που κινείται με ιλιγγιώδη ρυθμό και που μαζί με τις προηγούμενες και τις νεότερες γενιές, τρέχουν για να καταφέρουν να συμπορευτούν στις αλλαγές της…
Γιατί, αν δεν καταφέρεις να συμπορευτείς με την ταχύτητά της, θα σε αφήσει πίσω, να μένεις να αναρωτιέσαι πώς τα γέλια στριμώχνονται πια σε ένα lol, πώς οι φιλίες επιβεβαιώνονται από μια αποδοχή αιτήματος και πώς ο έρωτας ποζάρει σε status με στίχους που δεν τραγουδιούνται πια, αλλά αφιερώνονται με tag και κατάσταση: νιώθει ερωτευμένος. Το πιο τρομακτικό από όλα είναι ο τρόπος με τον οποίο μεταλλάσσονται οι σχέσεις των ανθρώπων. Από την πρώτη προσέγγιση δύο αγνώστων μέχρι χθες, έως τον όποιο χωρισμό.
Δεν λέω πως δεν μου αρέσει αυτή η νέα εποχή… Την ακολουθώ και θέλω να είμαι κομμάτι της. Λέω όμως, πως όσο κι αν έχει αλλάξει, όσο ακόμα κι αν αλλάξει ο κόσμος γύρω μου, υπάρχει κάτι που κανένας δεν μπορεί να το κλέψει από τη δική μου γενιά… Οι ημέρες μας, ήταν γεμάτες αληθινή ζωή. Με καλές και κακές στιγμές που ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία φωτογραφική μηχανή να τις απαθανατίσει, έχουν χαραχτεί για πάντα στις αναμνήσεις μας με χιλιάδες like, γιατί είχαμε την τύχη να τις ζήσουμε σε πραγματικό χρόνο και όχι μέσα από μια οθόνη…
ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΟΜΜΥΔΑΣ
Συγγραφέας και Ηθοποιός
http://www.kostaskrommydas.gr
