Φαντάζομαι κι εσείς..
Κάθε φορά όμως ξανά έπαιρνα δύναμη πιστεύοντας πάντα στον εαυτό μου, σηκωνόμουν και συνέχιζα.
“Άλλο ένα μάθημα” λέω και προχωράω, ακόμα κι εκεί που εγώ σφάλω.
Μερικές φορές μάλιστα επανέλαβα τα ίδια λάθη με διαφορετικό τρόπο.
Και πάλι κάτι πήρα, έμαθα, ακόμα κι εκεί που δεν τα κατάφερνα..πάλι κάτι κέρδιζα κι ας έχανα, όμως σίγουρα για κάθε τι που αγωνίστηκα… το πάλεψα μέχρι τέλους, μέχρι το κόκκαλο, ως το μεδούλι, δεν έμεινα ποτέ με καμία απορία τύπου πως θα ήταν αυτό αν έκανα εκείνο, το άλλο.
Το έκανα, απλά το έκανα.
Τα εμπόδια είναι μέρος της ζωής μας και ίσως γιαυτό να έχει και αξία στη τελική.
Το να παραιτείσαι επειδή τα βλέπεις ανυπέρβλητα… δεν είναι λόγος .
‘Οχι.
Γιατί να αυτοθυματοποιηθώ..
Καθένας ψάχνει κάποιον για να κατηγορήσει .. ωωωω… πόσο φτωχό…λειψό, μικρόψυχο.
Ξέρεις πόσοι άνθρωποι με έχουν προδώσει;;… έχω χάσει το μέτρημα…
Φταίνε αυτοί; όχι!! βρήκανε κάποια ρωγμή για να περάσουν και να “δουλέψουν”. Εγώ το επέτρεψα, δική μου επιλογή.
Πως λύνονται τα προβλήματα; πως εξαφανίζονται τα εμπόδια;
Χωρίς υπερβολές … εκφράζοντας ειλικρινά τόσο στους άλλους όσο και στον εαυτό μας αυτά που πραγματικά θέλουμε, που αγαπάμε, που επιθυμούμε, που προσμένουμε και είμαστε έτοιμοι να παλέψουμε για αυτά.
Καμία πορεία δεν είναι σκληρή όταν λες “θα παλέψω και θα τα καταφέρω”.
(Αφορμή για το κείμενο..μια εντελώς απογοητευμένη κυρία που γνώρισα σήμερα και ελπίζω από δω και πέρα να σκέπτεται διαφορετικά). 
Κυριακή-Κική Πλαστάρα
*Η Κυριακή είναι ο εαυτός της…
